پارکت پلاستیکی چیست؟ – آشنایی با مزایا و معایب آن‌ها
از مزایای استفاده از کفپوش پلاستیکی می‌توان به ارزان بودن و قطع نشدن درختان برای تولید آن اشاره کرد، اما کفپوش پلاستیکی معایبی هم دارد که به همین علت استفاده از آن در مکان‌های بیمارستانی و اتاق‌های تمیز و منازل، به‌خصوص در اتاق کودک توصیه نمی‌شود!
معایب کفپوش پلاستیکی یا پی‌وی‌سی به شرح زیر است:
- همانطور که می‌دانیم پلاستیک تجزیه‌ناپذیر است و ماده‌ای که تجزیه نشود، برای محیط زیست خطرناک محسوب می‌شود، بنابراین کفپوش پلاستیکی برای محیط زیست مفید نیست.
- پلاستیک در برابر ساییدگی و نور مقاوم نیست و تغییرات محیطی می‌تواند رنگ و طرح پلاستیک را تغییر دهد.
- پلاستیک قابلیت تعمیر و یا بازساری ندارد و اگر دچار صدمه شود باید دور ریخته شود.
- پلاستیک طول عمر کمی دارد و به مرور زمان تغییر حالت و تغییر رنگ می‌دهد.
- کفپوش پلاستیک برای مکان‌هایی مثل آشپزخانه که خطر اشتعال دارند مناسب نیست به این دلیل که در صورت آتش‌سوزی گاز سمی شیمیایی از خود تولید می‌کنند اما متأسفانه اکثر ما به دلیل قابل شستشو بودن در آشپزخانه از آن استفاده می‌کنیم.
- با وجودی که کفپوش وینیل یا پلاستیکی، نیاز به مراقبت کمتری دارد و از دوام بالایی برخوردار است اما دارای معایب و مشکلات عمده‌ای نیز هست. از میان تمام معایب پارکت پلاستیکی، یکی از مهمترین مضرات آن تأثیر اکولوژیکی بر انسان و محیط زیست است.
مواد آلی فرار پلاستیک چیست؟
مواد شیمیایی به کار رفته در ساخت کفپوش پلاستیکی (به اشتباه پارکت پلاستیکی مصطلح می‌باشد به این دلیل که ماهیت پارکت، از جنس چوب می‌باشد) بعد از نصب می‌توانند از خود گازهای سمی آزاد کنند. این مواد شیمیایی فرار می‌توانند مشکلات تنفسی، سوزش چشم و آسم ایجاد کنند. میزان گازهای آزاد شده از کفپوش پلاستیکی یا وینیل به نوع ساخت و عمر آن‌ها مرتبط می‌شود، زیرا در سال‌های ابتدایی میزان مواد شیمیایی خطرناک و سمی خارج شده از آن‌ها بیشتر است. در مقایسه با پارکت چوبی می‌توانیم بگوییم با توجه به استفاده از چوب کاملاً طبیعی در ساخت آن، احتمال پیدایش تمامی این مشکلات به صفر خواهد رسید. کاربرد پارکت چوبی در منازل، ساختمان‌های اداری و تجاری هیچ‌گونه آسیبی برای محیط زیست و سلامتی انسان نخواهد داشت و گرمی طبیعی به محیط مورد استفاده می‌بخشد.
مشکلات اکولوژیکی و پسماندهای ناشی از کفپوش وینیل چیست؟
کفپوش پلاستیکی یا وینیل (پارکت پلاستیکی) بعد از مستهلک شدن، قابل تجزیه زیستی نیست و در مدت زمان کوتاه قابلیت شکسته شدن و از بین رفتن به صورت طبیعی را ندارند. همچنین مواد به کار رفته در این کفپوش‌ها قابل بازیافت نیستند، به همین علت این مواد بعد از کهنه و مستهلک شدن باید در محل‌های دفن زباله قرار گیرند و جای بسیار زیادی را اشغال می‌کنند. کفپوش‌های وینیل در طول پروسه ساخت از منابع تجدیدناپذیر مانند نفت و گازهای طبیعی استفاده می‌کنند. بر خلاف پارکت چوبی که از منابع تجدیدپذیر ساخته می‌شود و تماماً از چوب طبیعی است، کفپوش پلاستیکی از منابع تجدیداپذیر ساخته می‌شود که عاملی تهدیدکننده‌ای برای ذخایر سوختی به شمار می‌آید.
واکنش پارکت پلاستیکی در برابر لکه چیست؟
با این وجود که کفپوش‌های وینیل به‌صورت کلی در مقابل لکه‌ها مقاوم هستند اما در برابر تغییر رنگ زمانی که در مقابل پلاستیک قرار می‌گیرد بسیار آسیب‌پذیر می‌باشند. فرش‌هایی که پشت آن‌ها دارای پلاستیک است و یا کفش‌های پاشنه‌دار و پلاستیکی که زیر آن‌ها وجود دارد روی زمین ساییده می‌شوند، می‌توانند موجب تغییرات شیمیایی روی کفپوش شوند و باعث تغییر رنگ دائمی آن‌ها شوند. از سویی دیگر اگر بخواهیم این نوع کفپوش‌ها را با پارکت چوبی مقایسه کنیم می‌توانیم بگوییم با توجه به طبیعی بودن مواد اولیه پارکت چوبی، در مقابل با دیگر مواد واکنش نشان نمی‌دهد و آسیب‌پذیری آن به حداقل می‌رسد.
دیدگاهتان را بنویسید